Lissabon - Portugal

de metro arriveert binnen een paar minuten en we rijden richting Rossio

we verlaten via roltrappen en trappen het metrostation en komen uit op een groot plein – Praça Dom Pedro IV

vanaf het plein is de historische lift te zien die ik tegenkwam op internet

we lopen in de richting waar veel voetgangers vandaan komen

"deze plek ken ik!" geeft mijn vrouw aan. Ze is enkele jaren geleden met een vriendin naar Portugal geweest en 1 nacht in Lissabon geweest. Nu herinnert ze plots deze locatie.

we lopen naar een trap, die leidt naar een terras en hoger liggende huizen en straten.

vandaar is de lift ook te zien; de Elevador de Santa Justa uit 1902

we beginnen de steile straat, de Calçada do Carmo, via een voetpad, in de vorm van een trap, te beklimmen.

het is een stevige klim en zal niet de laatste zijn de komende dagen.

boven aangekomen passeren we bij een militair museum en een plein

vandaar lopen we via een zijstraat naar de lift.

op het platform heb je  een mooi uitzicht over Lisbao. Rechts zie je de rivier, de Tagus, links de stad met op een hoge heuvel een oud fort, Castelo de S. Jorge.

na het nemen van een aantal foto's, gaan we op het aangrenzende terras zitten en bestellen een typisch Portugese snack, Pastéis de Bacalhau - codfish cake. Deze was nog extra met kaas.

de zon schijnt flink en we hebben dorst en bestellen ice tea. Nadat we hebben betaald aan de vriendelijke bediende, lopen we terug naar het startpunt nabij metrostation Rossio

en komen langs een feestwinkel. die had ik ook al gezien bij aankomst.

het blijkt een zaak te zijn, The Fantastic World Of Portuguese Sardines, waar ze sardientjes in blik verkopen. ze hebben diverse smaken met verschillende mooie afbeeldingen op de blikjes.

ze hebben ook een collectie van alle jaartallen vanaf 1923 tot 2023!

we maken foto's van bijzondere jaartallen; 1930, 1935, 1937, 1939, 1964, 1967, 1996.

de geboortedatums van onze ouders, van onszelf en het huwelijksjaar.

We kopen 1 blikje sardientjes en vervolgen onze verkenning van Lisboa.

We komen in de brede winkelstraat R. do Carmo, met bijzondere winkels, zoals een leren handschoenen zaak uit 1925 (Luvaria Ulisses), een voordeur breed en een voorportaal groot, erachter lijkt een magazijn te zijn.

verder een zaak waar ze kerstartikelen verkopen (Nickolaus), terwijl het zweet op mijn rug loopt.

we kopen ijs in een grote ijssalon (Gelados Santini) en vervolgen onze weg, nog steeds bijzondere klassieke winkels passerend.

We besluiten terug te gaan naar ons hotel om in te checken en onze koffers naar de kamer te kunnen brengen.

We pakken de metro bij Rossio en rijden naar Anjos, waarbij we metrostation Intendente passeren. We stappen uit en begeven ons naar de uitgang van het metrostation Anjos.

We komen bovenuit op de Avenu Alm Reis en proberen ons te oriënteren.

We missen het richting gevoel en ik probeer met behulp van google maps ons hotel te vinden. We lopen een paar keer heen en weer totdat we ons hotelgebouw herkennen.

We melden ons bij de receptie en krijgen de toegangspassen van onze hotelkamer op de 4^de verdieping. Het is een lichte kamer met airco.

Aangezien we al heel wat hebben gelopen en net uit het centrum komen besluiten we wat te gaan eten bij een Italiaans restaurant die op ongeveer 50 m van ons hotel is, “al Parmigiano”.

Het blijkt een populair restaurant te zijn, bijna alle tafels zitten vol.

We bestellen bruchetta Pomodoro bij de bediende, wat een jonge vrouw uit Italië blijkt te zijn.

Onze drankjes worden vlot geserveerd en even later zitten we te genieten van de bruchetta.

Het is een gezellig restaurant en de gastheer, Markus, loopt van tafel naar tafel met een glimlach op zijn gezicht en praat geanimeerd met de diverse gasten.

We bestellen een lasagne en pizza, die even later worden geserveerd. Nadat mijn vrouw enkele happen van de lasagne heeft genomen, blijkt er iets hards in te zitten. Het blijkt een stuk steen van de ovenschotel te zijn. We roepen Markus erbij en hij biedt meteen zijn verontschuldigingen aan en geeft aan een nieuwe lasagne te laten maken. Binnen 10 minuten wordt er een nieuwe lasagne op tafel gezet.

We zitten buiten op het terras en zien vele toeristen passeren en het restaurant binnen gaan.

Naast onze tafel ligt iets groots onder een doek. Op een gegeven moment komt Markus met twee borden pasta en haalt het doek weg. Er blijkt een hele grote ronde kaas onder te liggen, de Parmigiano Reggiano (Parmezaanse kaas). Hij schraapt de kaas en mixed dit met de pasta en doet er truffelsaus en truffelolie over. Het ziet er lekker uit. Ik vraag naar de naam van het gerecht en Markus geeft aan dat dit “pasta alla forma” is. Ik besluit de naam de onthouden.

Nadat ik mijn glas met birra Peroni (Italiaans bier) heb leeggedronken, vragen we om de rekening en lopen terug richting ons hotel. Het is nog steeds behaaglijk buiten en besluiten nog een klein rondje te maken om bekend te raken met onze omgeving en gaan daarna slapen, de eerste indrukken van Lissabon verwerkend.

We lopen rondom het paleis en maken foto’s. Opeens roept iemand: “Hé Steven!”. Ik draai me om en zie een collega van mijn werk voor me staan. Dat is echt toevallig. Hij geeft aan ook gisteren te zijn gearriveerd in Lissabon met 2 vrienden van de kaart club. De inleg van de kaartpartijen gaat in een pot en 1 keer per jaar gaan ze van dat geld ergens naar toe voor een trip. Deze keer is Lissabon de bestemming. We wisselen wat ervaringen uit over Lissabon en vervolgen onze weg naar de uitgang.

We kijken wat rond en kiezen uiteindelijk een auto waar nog 6 personen inzitten die ook weer teruggaan. De auto stopt een paar keer om de anderen af te zetten en daarna brengt chauffeur ons naar de volgende locatie: Quinta da Regaleira. Ondertussen vertelt hij wat over de geschiedenis van Sintra en de diverse paleizen en kastelen die we passeren langs de smalle wegen. De chauffeur zet ons af voorbij de entree. De rij bij de kassa voor toegangskaartjes is gelukkig niet lang. Quinta da Regaleira behoort tot het Werelderfgoed van Unesco. De architectuur is bijzonder en mysterieus.  De bron met allerlei ondergrondse gangen is een grote publiekstrekker. Er staat dan ook een enorme rij bij de bron.

Nadat we hebben rondgelopen en foto’s genomen gaan we richting de uitgang. Daar staan weer diverse auto’s en voertuigen die je naar een volgende bestemming of het treinstation kunnen brengen.

We besluiten om met een cabrio naar het treinstation te gaan. Het wordt een bijzondere rit. Via allerlei achterafweggetjes, heuvel op heuvel af, en soms onverhard. Ondertussen begint het ook nog te regenen. Gelukkig zijn we ondertussen vlakbij en we rennen in de regen naar het treinstation. We hoeven niet lang te wachten voordat de trein vertrekt.

We gaan weer terug naar het hotel en rusten even wat uit. Daarna gaan we naar een grill restaurant, Grill N Chill INTENDENTE, die op een paar honderd meter van het hotel is. We bestellen een kipgerecht en een curry. Ik drink daar Gurkha bier uit Nepal. Dat smaakt best goed. Nadat we hebben betaald lopen we terug naar het hotel en vallen snel in slaap na een enerverende dag in Sintra.

De volgende dag gaan we naar Freeport dat aan de andere kant van de rivier Tagus ligt. We gaan met de metro naar Estação do Oriente. Een groot treinstation waar we bus 4703 zoeken. Uiteindelijk vinden we de juiste halte en sluiten aan in de lange rij. Net als in Engeland staat men hier ook netjes in de rij.

De bus stopt bij de halte en we hebben geluk, want we kunnen nog mee als een van de laatste passagiers in de bus. De mensen achter ons moeten wachten op de volgende bus. We gaan via de Ponte Vasco da Gama brug naar de overkant van de baai. De brug is maar liefst 17 km lang. Een mooi civiel project!

Als we arriveren in het Freeport Fashion outlet is het nog rustig. We kunnen op ons gemak rondkijken, terwijl het zonnetje lekker schijnt. Ik vind eindelijk eens een Hackett winkel en koop daar een paar dunne truien. Dikke truien hebben ze niet in Portugal…

We lunchen op aanraden van een van de verkoopsters in Praça dos Sabores waar je typisch Portugese gerechten hebt.

Rond 16:00 vinden we het welletjes en lopen richting de bushalte om weer met de bus terug te gaan naar station Oriente. Ook hier staat een lange rij en iedereen sluit netjes aan. We zijn op tijd voor de bus van 16:48. Op een gegeven moment stopt er een auto en de chauffeur vraagt of iemand mee wil rijden. Er stappen een paar mensen in en de auto vertrekt. We konden ook niet echt verstaan wat de chauffeur zei en waar hij naar toe ging. Alle anderen wachten netjes op de bus. Ondertussen is het 17:00 maar de bus is nog niet gearriveerd. We staan op een gegeven moment al 1 uur te wachten. Tja de bus zal toch zo wel komen? Na een tijdje stopt er weer een auto, of is het dezelfde, en de chauffeur zegt weer iets in het Portugees. Twee vrouwen stappen naar voren en stappen in. We kijken elkaar aan en besluiten ook in te stappen, nadat de chauffeur aangeeft te stoppen bij station Oriente.

Ik zit voorin op de passagiersstoel. Ik vraag aan de man waarom het zo lang duurt, voordat er een bus komt. Hij geeft aan dat er een gebrek aan buschauffeurs is in het weekend. Gedurende de week maken ze al vele uren. In het weekend wil men niet werken omdat er slecht betaald wordt. De man rijdt in het weekend samen met een vriend om passagiers bij bushalten op te pikken en zo nog een aardig zakcentje te kunnen bijverdienen.

Hij zet ons keurig af bij Oriente en via de rode en groene metrolijn arriveren we uiteindelijk weer bij metrostation Intendente en lopen naar ons hotel.

Aangezien ik die dag nog geen foto’s heb gemaakt en nog wat wil verkennen in Lissabon, pak ik mijn rugzak en camera. Mijn vrouw wil haar haar wassen en in de tussentijd kan ik dan even op pad.

Ik ga met de metro naar Rossio en stap daaruit en wil richting Praça do Comércio (Terreiro do Paço).

De straten zijn vol met toeristen. Ik manoeuvreer met grote passen tussen de toeristen door. Ik maak nog even snel een foto van Elevador de Santa Justa die nu mooi verlicht is. Aangekomen bij de Praça do Comércio blijkt er een muziekpodium te staan op het grote plein dat vol staat met toeschouwers die gezellig met elkaar praten en drinken. Ik maak wat foto’s van de zangeres in de spotlights op het podium, die mooie Portugese songs zingt. Daarna loop ik weer terug naar de metro en arriveer weer bij het hotel. Mooi op tijd om samen te gaan dineren.

We besluiten weer naar het Italiaans restaurant Al Parmigiano te gaan. De Italiaanse dame die in de bediening zit, herkent ons en regelt een tafeltje voor twee. Als ik bij Markus de pasta alla forma bestel begint hij te lachen. Hij herinnert nog dat we naar dit gerecht vroegen. Mijn vrouw besteld spaghetti marinara. Ik bestel weer een birra Peroni en ook nu herinnert Markus dit. Al snel arriveert onze bestelling en we genieten ervan. We krijgen nog een aperitief van Markus en nadat we de rekening hebben betaald lopen we weer terug naar ons hotel. Best handig als je een goed restaurant om de hoek hebt zitten!

Ik kijk weer naar het weerbericht en er wordt de hele dag regen verwacht. Nou ja in ieder geval de regenjas en paraplu mee morgen.

Na het ontbijt gaan we op pad. Het regent inderdaad en volgens de weervoorspelling de hele dag.

Ik doe de regenhoes over mijn rugzak en we lopen onder de paraplu naar het metrostation.

We gaan richting metrostation Baixa-Chiado. We komen vlak bij het plein Praça Luis de Camões uit het metrostation. Dit plein is omringt door huizen die na de aardbeving van 1755 gebouwd werden. Hier rijden ook de historische trams. En ook de bekende gele tram met nummer 28.

We lopen langs de diverse winkeltjes en wat opvalt is dat de ene zijstraat vlak loopt en de volgende weer stijl omhoog of stijl omlaag. Er zijn hier veel hoogte verschillen.

Op een gegeven moment passeren we Rua da Bica de Duarte Belo. Een prachtige straat die stijl afloopt en waar de tram heen en weer rijdt. Het doet me denken aan de song van Kate Bush “running up that hill”.

Aangezien het flink regent pak ik niet mijn camera uit mijn rugzak, maar maak ik een foto met mijn telefoon. Niet dat die waterdicht is trouwens. Het levert echter wel een prachtige foto op met pastel tinten en een gele tram onder aan de heuvel. Misschien dat ik nog terug kan naar deze locatie als het droog weer is.

Even later komen nog langs de oudste boekenwinkel ter wereld, de Bertrand bookstore. Begonnen in 1722 en daarmee een vermelding in het Guinness World Records book.

Ondertussen is het droog geworden en begint de zon te schijnen. Gelukkig kloppen de weersvoorspellingen niet in Portugal. We besluiten om naar Alfama te gaan. De oudste wijk in Lissabon die ook de aardbeving, branden en tsunami van 1755 heeft doorstaan. We lopen kriskras door de wijk door smalle straten, steegjes, trappen omhoog en trappen omlaag. Iedere keer weer een verrassing waar je uit komt en genoeg kleurrijke plekken om leuke foto’s te maken. Vanaf Miradouro Portas do Sol heb je een mooi uitzicht over de wijk en zie je de grote cruiseschepen voor de kust liggen.

We besluiten om weer terug te gaan naar ons hotel, dineren deze keer weer bij Grill N Chill. Deze keer bestellen we een paella en een curry en ik bestel weer Gurkha bier uit Nepal. We maken daarna nog een wandeling door de buurt en drinken op een terras nog een wijntje, een Disaronno en maken plannen voor de volgende dag. 

's Maandags na het ontbijt gaan we naar de Belém toren. Hiervoor moeten we eerste met de metro naar Cais do Sodré en vandaar met bus 15^E naar bushalte Lg. Princesa. We lopen richting de kust en gaan met een voetgangersbrug over een brede straat naar de overzijde, waar het park Torre de Belém ligt. Zo te zien zijn we niet de enige toeristen. Er staat een stevige wind, maar aangezien het boven de 20 graden Celcius is, voelt het aangenaam.

Als we arriveren bij de Belém toren blijkt dat deze op maandag gesloten is. Eigenlijk is dat best wel gunstig, omdat je dan rustig foto’s kan maken van deze bijzondere toren. Gelegen aan de rivier de Taag was het een goed verdedigingsbolwerk. Het heeft een bijzondere architectuur en met de donkere lucht krijg een mooie compositie op je foto.

Vroeger lag de toren op een klein eilandje, ongeveer in het midden van de Taag. Door de grote aardbeving in 1755 wijzigde de loop van de rivier zich en, met het geleidelijk opschuiven van de oever, ligt de toren nu “aangemeerd” aan de kade.

We lopen nog naar het bijzonder vormgegeven “Memorial Monument of the overseas fallen soldier” dat vlakbij ligt en gaan daarna richting het monument of the Discoveries (ter herinnering van het overlijden van Henry the Navigator, 500 jaar geleden).

Het is een bijzonder monument en we maken diverse foto’s. Op de achtergrond de 2 km lange Golden Gate stijl brug, een hangbrug, te zien. Het doet denken aan de brug bij San Francisco.

We lopen weer naar een bushalte om terug te gaan naar metrostation Baixa-Chiado. We hebben geen lunch gehad en hebben trek. We eten bij een wok to wok restaurant en het smaakt prima. Hierna gaan we weer terug naar ons hotel en rusten wat uit. Aangezien we al een maaltijd hebben genuttigd, maar nog wel wat willen eten, lopen we rond 20:00 uur naar ons favoriete Italiaanse restaurant op loopafstand van ons hotel. Als we arriveren geeft Markus de gastheer ons een hand. We zijn ondertussen bekenden geworden. We bestellen een bruchette alla pomodoro voor ons beiden. Helaas is de Peroni op en krijg ik een ander Italiaans bier, Birra Moretti.

Ondertussen stuur ik een Whatsapp naar Jorge met de vraag of hij ons de volgende ochtend om 09:00 kan ophalen om naar het vliegveld te gaan. Hij geeft aan beschikbaar te zijn en zal er morgenochtend zijn.

We bestellen ook nog tiramisu en een Disaronno. Deze wordt even later nog extra bijgevuld en we krijgen beiden ook nog een aperitief van Markus. We geven een extra tip en gaan naar ons hotel om de koffers te pakken.

We vinden onze stoelen en nemen plaatst. Het KLM-personeel verwelkomt de passagiers en helpt een aantal passagiers met de bagage. Er passeert een lange slanke stewardess. Ik zie alleen de achterzijde, maar ik krijg een gevoel van herkenning. Op het moment dat ze omkeert om weer naar achteren te lopen weet ik het zeker. Ik steek mijn hand uit op het moment dat ze wil passeren en nu herkent ze mij ook. Ik train regelmatig met haar bij bootcamp training op dinsdagavond en zaterdagochtend. Ik wist dat ze als stewardess voor KLM werkte, maar had dit niet verwacht. Voor ons beiden een aangename verrassing!

Ik stel haar voor aan mijn vrouw en ze vraagt naar onze trip. We geven aan dat we een aantal dagen in Lissabon hebben doorgebracht. Ze beaamt dat dit een leuke stad is. Ze geeft aan weer door te moeten met haar werk.

Even later staat ze weer naast ons met de vraag of we Champagne lekker vinden. We zijn lichtelijk verrast door de vraag, maar beamen dat we dit wel lusten. Nadat het vliegtuig is opgestegen en de riemen weer los mogen, komt de stewardess naar ons toe met een dienblad met twee flesjes champagne, glazen en twee zakjes kaasstengels. Tevens zit er een heel aardige kaart bij. Wat boffen wij. Het is een mooie afsluiting van onze trip naar Lissabon.

We arriveren veilig op Schiphol en gaan weer met de bus naar huis. Gelukkig hebben we onze jassen mee, want de temperatuur in Nederland is een stuk lager.

En zo eindigt ons avontuur naar Lissabon, waar we veel leuke mensen hebben ontmoet en mooie indrukken hebben opgedaan van cultuur, architectuur en de geschiedenis van Portugal.